Home ¦ About Us ¦ Books ¦ Readazine ¦ Contact Us

ฉบับที่ 6: ประจำวันที่ 31 ธันวาคม 2567 ผีสาวมินิมาร์ท โดย : สุรวัฒน์   1 ผมชื่อปิ๊ก ผมเคยเห็นผีด้วย ผีตัวเป็น ๆ ยืนห่างกันไม่ถึงสองเมตร ขนาดว่ายืนถลึงตามองเพราะคิดว่าตัวเองคงเมา โอเค วันนั้นผมกินเหล้ามาและเมาด้วย กลับมาจากงานปาร์ตี้เลี้ยงส่งหัวหน้า ทุกคนพากันแยกย้ายตอนตีสอง ผมโบกรถแท็กซี่มาลงหน้าปากซอยเพราะจะหาอะไรกินในมินิมาร์ท เหลือบมองไม่เห็นวินมอเตอร์ไซค์สักคัน ดึกขนาดนี้ไปนอนกอดลูกกอดเมียหมดแล้ว แต่ผมก็ตั้งใจเดินเข้าหอพัก จะได้คิดทบทวนชีวิตด้วย ผมคิดจะเปลี่ยนงาน แต่หัวหน้าชิงลาออกเสียก่อน พิโธ่! ในมินิมาร์ทมีน้องแคชเชียร์ยืนง่วงอยู่คนเดียว ผมคุ้นหน้าเธออยู่ เราเห็นกันเป็นประจำ หญิงสาวหน้าตาเรียบ ๆ (แต่ช่วงนี้ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าเลย) ตอนจ่ายเงินนั่นเองผมหันไปมองหน้าร้าน มีผู้หญิงอีกคนยืนอยู่ใกล้ประตู มองเข้ามาในมินิมาร์ท ผมยาวสลวย หน้าสวยเสียด้วย สวยระดับดาวคณะได้เลย–ไม่ ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่เธอส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้ผมนะซิ ผมใจฟู อมยิ้มคนเดียว “อุ่นมั้ยคะ–” น้องแคชเชียร์ถาม “อ๋อ เออ อุ่นก็ได้ครับ” พอเงยหน้าเห็นน้องแคชเชียร์ ยิ้มผมจืดทันที ผมหันหนีไปมองผู้หญิงด้านนอกอีกครั้ง ไหนขอดูหน้าชัด ๆ หน่อยซิ ผมร้องว้าวในใจดัง ๆ “เฮ้ย มันสวยวุ้ย” “หืม อะไรคะพี่?” “อ๋อ เปล่า ๆ ชมผู้หญิงข้างนอกน่ะ” ผมพยักพเยิดไปด้านนอก น้องแคชเชียร์ทำหน้าสงสัย ผมส่ายหัวไล่ความมึนเมา “โทษที พี่พูดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย” ผมยังหุบยิ้มไม่ได้ ก่อนยื่นมือไปรับเงินทอน น้องแคชเชียร์มองผมสายตาแปลก ๆ ผมเลิกตาถามมีอะไรรึเปล่า ‘ฮึ’ น้องแคชเชียนร์พ่นเสียงไม่พอใจ อ๋อ ผมดันไปชมคนอื่นต่อหน้าเธอนี่เอง บ้าชะมัด เมาแล้วเรื้อนน่าดู ระหว่างรอผมชะเง้อมองเธอคนนั้น เดินถอยหลังจึงสังเกตว่าเธอมองอยู่จุดเดิม ผมขยับเดินหน้า เอ๊ะ หล่อนมองแค่ตรงนี้จริง ๆ น้องแคชเชียร์ทักว่าพี่จะเอาอะไรเพิ่มมั้ย ผมสะดุ้งส่ายหัว น้องแคชเชียร์ส่งเสียงตามหลัง “พี่มองอะไร..." ผมหันไปหา รู้สึกหนักหัวจนเดินเอียง ผมสะบัดหัวจนดูน่าขัน ผมว่า "ผมมองน้องผู้หญิงข้างนอก เห็นเขาจ้องหน้าผมไม่เลิกเลย–คนนั้นไง” น้องแคชเชียร์ปิดปากสนิท ก่อนหันหนีไป ผมเดินออกมานอกร้าน น้องผู้หญิงยืนอยู่ มีโยกตัวไปมาเบา ๆ ด้วย ยิ่งใกล้ยิ่งสวย ผมเหลือบมองก่อนเดินผ่านไป ไปยืนริมถนนกำลังคิดว่าจะเรียกแท็กซี่เข้าซอยหรือเดินเอา พอหันกลับมาผู้หญิงคนนั้นก็ยังยืนอยู่ พอดีกับมีเด็กวัยรุ่นชายสองคนขี่มอเตอร์ไซค์มาจอด หน้าตาแต่ละคนกวนสุด ๆ ได้แต่ภาวนาว่าเธอคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้กุ้งแห้งสองตัวนี้ ผมหันไปอีกที เห็นไอ้กุ้งแห้งยืนอยู่ข้างหล่อนแล้ว อีกคนเข้าร้านไป ผมสบถในใจว่า เชอะ! เด็กมันเหรอวะ ผมเดินเซ็ง ๆ พลางนึกเสียดายว่าเธออาจชอบเราก็ได้ “เฮ้ย มึงขอเบอร์น้องยางง-ฮ้า ขอแล้วเขาไม่ให้” เสียงไอ้กุ้งแห้งหัวเราะสนุกสนาน เฮ้อ ผู้หญิงเขาชอบทรงนี้กันงั้นรึ ผมเดินเอียงไปมา ความมืดกลืนกินถนน เสาไฟวางเรียงราย แต่ไฟไม่ติดสักดวง ฮึ! 2 เรื่องสุดประหลาดคือ ผมตื่นเกือบเที่ยงนั่งวินไปหน้าปากซอยก็ยังเห็นน้องหน้าสวยคนเดิมยืนอยู่ที่เดิม! "มันอะไรวะเนี่ย–ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก บ้าไปแล้ว" รถเมล์มาพอดี ผมวิ่งขึ้นไป แต่ตายังจ้องน้องผู้หญิง ผมไปเล่าเพื่อน ๆ เรื่องหญิงสาวที่ยืนหน้ามินิมาร์ทตั้งแต่กลางคืนจนถึงเช้า ไม่มีใครเชื่อยู่แล้ว เพราะเธออาจกลับเข้าบ้าน ก่อนที่จะออกมาใหม่ก็ได้ ผมพยายามอธิบายว่าเธอสวยแค่ไหน “โคตรสวย–สวยตะลึง” “คนปกติที่ไหนจะยืนเฉยได้เป็นชั่วโมง–บ้าไปแล้วไอ้ปิ๊ก” “อีสาวพลังใบเปล่าเนี่ย” พวกมันทุกตัวไม่เชื่อ แถมยังเย้ยหยันผมอีก “น้องเค้าอาจรอแฟนกะได้” “เออ ใช่ แฟนเขาทำงานอยู่มินิมาร์ทเปล่าวะ” “เห็นคนสวยละสนใจขึ้นมาทันที” “ผีเปล่า?” “อ๊ะ” “ปิ๊ก มึงเห็นผีเปล่า” “แบบThe Eyeคนเห็นผีไง” “เก่าฉิบหาย ต้องI See Dead People” “มึงก็เก่า ห่าเอ๊ย!” “ฮึ” ผมรู้แล้วว่ามันอำ เสียงหัวเราะครื้นเครง มันท้าให้ผมออกไปอีกครั้งกลางคืนดึก ๆ “ไอ้ปิ๊ก คืนนี้สักเที่ยงคืนนิด ๆ มึงลองออกไปดู ถ้ายังอยู่แสดงว่าไปเกิดใหม่ไม่ได้” เสียงหัวเราะดังกว่าเดิม แต่ผมกลับคิดจริงจัง “เออแน่ะ เป็นไปได้ บางทีเธออาจมาขอร้องให้กูช่วย” “เอาแล้ว เพื่อนยุนิดเดียว เป็นตุเป็นตะเลยมึง” ผมลงรถเมล์ราวสองทุ่ม เดินฝ่าคนตรงไปมินิมาร์ท ผมลุ้นระทึก แต่เดินไปหน่อยก็ไม่เห็นน้องหน้าสวย โถ่จบข่าว! ผมถอนใจยาวจนป้าข้างหลังเหลือบมอง ผมเดินเข้ามินิมาร์ท พอหันขวับกลับไปมองตรงที่เดิม แต่ก็ไม่มี บางทีเมื่อคืนผมอาจหลอนไปเองก็ได้ บ้าชะมัด นึกว่าน้องจะเป็นผีจริง ๆ เสียอีก น้องแคชเชียร์คนเดิมเห็นผมแล้วหน้าบูดทันที คนยืนต่อคิวมากมาย ผมแหวกตัวทะลุผ่าน ภาพสโลว์ผมหันไปมองนอกร้าน มีไอ้แว่นยืนบัง ผมเอียงคอชะเง้อ ไอ้แว่นเหลือบมองผม ผมเดินไปเอียงคอชะเง้อไป ในที่สุดก็ เห็น! น้องหน้าสวยยืนอยู่ที่เดิมจริง ๆ ด้วย ผมตะโกนออกไปว่า “เชี่ยเอ๊ย! เรื่องจริงนี่หว่า” คนพากันหันมามองตกใจ สรุป เกือบทะเลาะกับไอ้แว่น ก่อนจะขอโทษมันไปว่าผมด่าตัวเอง น้องหน้าสวยยังจ้องอยู่ที่เดิมอย่างจริงจัง มันคืออะไรกันเนี่ย! แต่แล้วมีคนสะกิดบ่า หันไปคือน้องแคชเชียร์ "พี่เห็นผู้หญิงตรงนั่นใช่มั้ย?” ผมตาเบิกโพลง ทำมือใบ้ส่งสัญญาณว่า น้องก็เห็นผีเหรอ น้องแคชเชียร์ทำหน้ารำคาญผม "เรียกหนูว่ามินต์ พี่เลิกทำท่าใบ้เถอะ–ทุเรศ" “อ่า พี่ชื่อปิ๊ก...” สนทนากันสั้น ๆ มิ้นต์สาวเท้าออกไปยืนข้างน้องผี ทำท่าล้อเลียนแล้วเดินกลับมา “เกือบเหมือนเลย ต่างกันตรงเบ้าหน้า–” มิ้นต์ถลึงตาใส่ผม "หนูเห็นมาปีหนึ่งแล้ว “ฮ้า เรื่องจริงรึนี่ คนเห็นผีได้!” "เฮ้ย เบา ๆ พี่ ครั้งแรกก็กลัว แต่สุดท้ายมันก็อยู่แบบนั้น โยกไปมา ท่าเดิมทุกวันจนหนูเบื่อ" มิ้นต์เล่าว่า มันเห็นผู้หญิงคนนี้ตอนหัวค่ำ แต่ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าคงมารอเพื่อน พอเที่ยงคืนก็ยังยืนอยู่ มิ้นต์ออกไปถามว่า น้องเป็นอะไรรึเปล่ามั้ย? แต่ไม่มีเสียงตอบ มิ้นต์ก็เลยไม่สน คิดว่าอีนี่บ้าเปล่าว่ะ มิ้นต์เดินไปจัดของต่อ ผมเดินตามหาเรื่องคุย ไม่คิดว่ามีที่มาที่ไปแบบในหนังบ้างเหรอ ผีที่พยายามจะบอกใบ้บางอย่างนะ มิ้นต์มองหน้าผม "หนูก็คิดแบบพี่นั่นแหละ แต่มันไม่มีฉากตุ้งแช่! ให้ตกใจนะซิ ไม่มีอะไรอ่ะ ไม่มีเลย–" มิ้นต์ทำมือทำไม้ชี้ไปมา “มีคนตายแถวนี้มาก่อนเปล่า” “จะไปรู้–ไม่ใช่เจ้าที่เจ้าทาง” ตึง! เสียงปิดตู้แช่ด้านใน เรามองหน้ากัน เมื่อกี้ไม่มีเสียงประตูเปิด หรือมีคนอยู่ในร้านตั้งแต่แรก… บรรยากาศเริ่มน่ากลัว ผมลุกขึ้นมองไปทางตู้แช่แต่ก็ไม่เห็นใครสักคน แกร๊ง! เสียงขวดกระทบกัน ผมหันไปทางหน้าร้าน น้องผีหน้าสวยยังยืนจ้องอยู่ทีเดิม ตึง! เสียงปิดตู้แช่อย่างแรงจนเราสะดุ้ง เราแอบดูหน้าตู้แช่ก็ไม่เห็นใคร ค่อย ๆ ลุกขึ้นก่อนจะตกใจร้องเชี่ยเอ๊ย! มีคนยืนอยู่อีกฝั่งเป็นลูกค้าผู้ชาย ต่างคนต่างขอโทษขอโพย ผมขอมิ้นต์อยู่ในร้านก่อน มิ้นต์ว่าพี่คงไม่คิดขโมยของนะ ผมมอง มันทำหน้ากวนตีนใส่ ผมถอนใจอีกแล้ว เรื่องผีเนี่ยมันไม่เป็นอย่างที่คิดเลย–เฮ้อ… น้องผีหน้าสวยเหมือนปัญหาชีวิตอย่างหนึ่ง ที่ผมรู้ว่ามีอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะแก้ยังไง ราวเที่ยงคืนผมก็เดินกลับห้องอย่างเหงา ๆ ตอนเดินผ่านผมอ่านสีหน้าน้องผี แววตาเธอดูมีความสุข เธอมองใครสักคนตรงที่ผมเคยยืน แน่นอนว่าเธอไม่ได้มองผม เธอมองคนที่เธอรักแน่ ๆ อ๊ะ? “เฮ้ย มิ้นต์!” ผมตะโกนเรียกที่ประตู “พี่รู้แล้ว” พูดจบผมหันไปยิ้มให้น้องผีหน้าสวย ผมรู้แล้วว่าเธอมารอคนที่เธอรัก “มิ้นต์ ดูกล้องวงจรปิด ดูว่าเธอมารอใคร!” “หา ดูแล้วไงต่อล่ะพี่” “กะ–ก็ตามหาไอ้หมอนั่นไง ลากมันมาที่นี่” “หืม เอางั้นเหรอ” “ใช่ มันคือคนที่เธอรออยู่!” เสียงตะโกนผมลั่นจนพนักงานคนอื่นออกมาดู จะทำไงได้ ผมดีใจจริง ๆ ที่ไขปริศนาได้ น้องผีหน้าสวยไม่มีทางไปผุดไปเกิดแน่นอน เธอรอเจอคนรักอีกครั้ง มิ้นต์ไม่ปล่อยให้ผมรอนานนัก ตกดึก เธอโทรมาหาแล้วว่า “ไม่เห็นมีเลย–ไม่มีอะไรด้วยซ้ำ” ผมร้องเสียงหลง อะไรกันไม่ทันข้ามคืน ความหวังทลายไม่มีชิ้นดี แล้วยังไงต่อละเนี่ย ผมย้ำถามมิ้นต์ว่าดูภาพวีดิโอวงจรปิดดีแล้วรึเปล่า ไม่ทันไรมิ้นต์สวนกลับว่า เธอไม่มีเวลามานั่งตามหาผัวให้ผีหรอก ผีนั่นจะยืนหรือนั่งเธอก็ไม่สนใจอยู่แล้ว มันก็อยู่ของมันมาตั้งแต่เปิดร้านวันแรก “พี่ หนูชินแล้วนะ บางทีผู้หญิงคน เอ๊ยผี! ก็ช่วยคลายเหงาเวลาไม่มีใครคุยด้วย” “คุยกันได้ด้วยเหรอ” “หนูบ่นกับเค้าไปเรื่อยเปื่อย–เหมือนพี่ฉอดอยู่ข้าง ๆ” “แต่ผมสงสารเขานะ” “อย่าเยอะขอร้อง นั่นผีนะ” “ก็ใช่ แต่อยากรู้ว่าเธอรอใครอยู่” “เราอยู่กันคนละภพแล้วพี่–พี่ทำไรไม่ได้หรอก” “แต่ทำไมเห็นกันล่ะ?” “ฮื้อ ไม่รู้ อย่าถามเยอะน้า” “นั่นสินะ” 3 โบราณว่า คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน แล้วคู่ของน้องผีไปอยู่ที่ไหนกัน ปล่อยให้เธอยืนโยกตัวรออยู่ทุกคืนจนถึงเช้า ผีอยู่ที่เดิมตลอดเวลา แสดงว่าน้องผีต้องตายอยู่ตรงนี้ แต่ทำไมไม่มีใครรู้ล่ะ ผมเอาแต่คิดวนไปวนมา ถ้าตรงไหนมีคนตายก็ต้องมีผีด้วยงั้นสิ ถ้ายังงั้นทุกที่คงมีผีเต็มไปหมด โถ่ คิดแล้วขนลุก... วันไหนถ้าเลิกงานเร็วผมก็ไม่เห็นน้องผี เห็นแต่ไอ้มิ้นต์หน้าบูดทุกวัน ราว ๆ สองทุ่มกว่าจนถึงเช้านั่นแหละน้องผีถึงปรากฎตัว ตรงเวลาเป๊ะ ทุกวันไม่มีขาดงาน สองทุ่มถึงเช้า ช่วงเวลาที่ผมจะได้เห็นหน้าสวย ๆ ปั้ดโธ่! นี่มันใช่เรื่องจะมาโรแมนติก ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว และเธอยังไปไหนไม่ได้ ผมตัดสินใจเอาธูป เทียน ปักใส่อาหารสำเร็จรูป เอาไปตั้งหน้าทางเข้ามินิมาร์ท ผมนั่งยอง ๆ ยกมือพนมบริกรรมคาถา พนักงานร้องถามว่าผมทำอะไร พอดีมิ้นต์ขี่มอเตอร์ไซค์มาจึงถามผมเหมือนกัน “พี่ทำไรอ่ะ” “ไหว้ ไหว้ เอ่อ–ไหว้คนตายนะ” “อ๊ะ มีคนตายที่ไหนพี่” พนักงานชายถาม ผมไม่รู้ตอบยังไงดี หันไปหามิ้นต์ให้ช่วย แต่เธอกลับเดินตัวปลิวเข้าร้านไป “ไหว้เจ้าที่มั้ง จะได้ขายสู้เจ้าสัวได้” ก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ ผมรีบยกของเซ่นไหว้ออก แล้วก็รอเวลา คืนนี้ผมจะจับเวลา น้องผีจะมาอย่างที่คิดรึเปล่า แต่ยืนเตร็ดเตร่ได้ไม่ถึงสิบนาที ผมก็ยอมแพ้กับสายตาคนเดินไปมา รวมถึงไอ้มิ้นต์ด้วย มันไปเล่าคนอื่นว่าผมสติไม่ครบถ้วนนัก ตกกลางคืน มิ้นต์โทรมารายงาน น้องผีหน้าสวยมาตอนสองทุ่มกว่า ๆ ตรงเวลาเหมือนเดิม ผมคิดเอาเองว่า เธอคงสิ้นใจเวลานี้แน่ ๆ เวลาที่พลังงานชีวิตออกจากร่าง ถ้าเธอตายตอนนี้ แล้วทำไมไม่มีใครรู้เลย ตายตอนสองทุ่ม ไม่มีใครเห็น มันแปลกวุ้ย “หรือเธอถูกฆาตกรรม ฝังอยู่ใต้พื้นตรงนี้…” ผมพูดพร้อมดันบะหมี่สำเร็จรูป เหงื่อแตกพลั่กเพราะวิ่งมามินิมาร์ท มิ้นเลิกคิ้วฉงน ผมชี้นิ้วลงพื้น “ไม่แน่นะ จุดไต้ตำตอ ศพอาจฝังอยู่–” “อะไรอีกเนี่ย เบา ๆ หน่อยซิ” ผมยื่นหน้าไปหา “ก็แบบ ตายก่อนที่จะมีมินิมาร์ทไงล่ะ” ด้านหลังผู้ชายใส่เสื้อวินเดินมาต่อแถว “เดี๋ยวนี้ขยันวิ่งนะน้อง ไม่ใช้บริการพี่เลย” ผมหันไปมอง “อ๋อ เปล่าพี่วิน ไม่ค่อยมีเงินนะ” ผมหัวเราะ รับบะหมี่แล้วรีบออกจากร้านไป ที่ด้านนอก ผมไปนั่งกินบะหมี่กับพื้น ไม่นานมิ้นต์เดินออกมาทิ้งขยะ มันบอกให้ผมเลิกพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนอื่นได้แล้ว ไม่มีใครเชื่อสิ่งที่เราเห็นหรอก ผมพยักหน้า อย่างที่มันว่า ถึงจะเป็นเรื่องจริง แต่ใครกันจะเชื่อ คนเห็นผี แต่ไม่โดนผีหลอกเหมือนในหนังทั้งหลาย ผมนั่งเหลือบมองน้องผีที่ยืนโยกตัวไปมาอยู่กับที่ เธอจะทนทรมานแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ เสียงมือถือดังขึ้นมา ปรากฎว่าฝ่ายบุคคลที่สนิทโทรมาเรื่องงาน มีการปรับโครงสร้างผมถูกเสนอย้ายไปที่อื่น ผมฟังเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ ตาก็เหลือบมองน้องผีไปด้วย คืนนี้แสงจันทน์สว่างจ้า น้องผีดูมีสง่าราศรีกว่าเดิม “ตกลงย้ายไปมั้ยจ้ะปิ๊ก” ผมเงียบไปครู่ ในหัวคิดเรื่องผู้หญิงที่ตายไปแล้ว “ตายแล้วไปไหน” “หืม? ว่าไงนะจ้ะ” “พี่บอกผมที คนตายแล้วไปไหน” “อ๋อ นึกว่าย้ายไปไหน–ไม่รู้ซิ ไปที่ชอบที่ชอบ มั้ง” “อ่า เหรอครับ” “คนเป็นหรือคนตาย ต้องมีสิ่งที่ชอบที่สุดแหละ–แล้วปิ๊กล่ะจะไปมั้ย” พอโดนถามผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แน่นอนว่าผมมีที่ ๆ อยากไปเหมือนกัน แต่คงไม่ต้องรอให้ตายมั้ง อยากเล่าเรื่องน้องผี แต่คงไม่เหมาะเท่าไหร่ หลัง ๆ มิ้นต์เองก็เลิกสนใจเรื่องผีไปแล้ว “ถ้ายังมีรอยยิ้ม คงมีความสุขแหละพี่” ผมเองก็เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ นั่น ไม่มีใครรู้เรื่องการหายตัวไปของผู้หญิงแถวนี้ บางทีเธออาจมาจากที่อื่น มากับใครสักคน ในโลกนี้มีคนที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยมากมาย คนที่ตามหาก็ทุกข์ คนที่อยู่ก็เศร้า ผมคนหนึ่งที่เป็นแบบนั้น “พี่อย่าเศร้าพร่ำเพรื่อ มันเปลือง” มิ้นต์ยิ้ม ก่อนยื่นน้ำส้มให้ผม “หนูเคยเห็นน้องผีจ้องน้ำส้มเอาเป็นเอาตาย บางที–” ใช่ บางทีงานมินิมาร์ทอาจเหมาะกับผมก็ได้ ผมจะได้มีเวลาทั้งคืน แกะรอยปริศนาน้องผีหน้าสวย!

ขอสงวนสิทธิ์ข้อความทั้งหมดภายในเว็บไซท์
Copyright by http://www.espressoandcigarette.com