‘คุณมีงานเช้านี้หรือเปล่า’ เขาถามหลังจากยื่นมือมาทักทายขณะเดินผ่านโต๊ะดาวไป
‘ไม่’ ดาวตอบทันใดและลุกขึ้นเดินตามเขาเข้าไปในห้องอย่างว่าง่าย ท้องฟ้าหลังหน้าต่างกระจกยังไร้แสงอาทิตย์ เวลาเช้าตรู่จะไม่มีใครมาทำให้ดาวรู้สึกกังวลใจ จากสายตาที่มองตามหลังมา เมื่อดาวย่างเท้าก้าวเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของอาทิตย์ ห้องทำงานขนาดเก้าตารางเมตร มีบังตาสูงเมตรครึ่งกั้นระหว่างห้องด้านขวาและซ้าย
‘ตรงนั้นไง สถานทูตฝรั่งเศส’ อาทิตย์เปิดบทสนทนาพร้อมขยับเก้าอี้ทำงานแบบหมุนสีดำตัวใหญ่ออกจากโต๊ะทำงานรูปตัวเอล เพื่อเปิดทางให้ดาวก้าวเข้าไปหยุดยืนหลังโต๊ะ มองตึกรูปทรงประหลาดผ่านกระจกหน้าต่างบานสูงเชื่อมกรอบอลูมิเนียมบนผนังกับเพดาน และนึกแปลกใจที่อาทิตย์ชี้ให้ดูตึกนี้ จากนั้นคิดขึ้นได้ เขาเคยชี้ให้ดูตึกนี้เมื่อยืนคุยกันตรงลานจอดรถชั้นสี่ช่วงเที่ยงของวันศุกร์ที่แล้ว ตอนนั้นมีตึกอื่นบดบังพื้นที่ส่วนใหญ่ของอาคารสถานทูตไว้ แต่ดาวยังจำสีและเส้นสายงานตกแต่งภายนอกอาคารได้ เสียงอาทิตย์เล่าประวัติอาคารโดยรอบสถานทูต ‘นั้นบ้านทูต ที่ไม่รู้ว่าทูตท่านยังอยู่ในบ้านนี้จริงไหม ท่านอาจหนีไปนอนโรงแรมข้างๆก็ได้’ ดาวหัวเราะเสียงใส ‘ฉันจำได้ จำได้ คุณเคยบอกฉัน อยู่ตรงนั่นไง นั้นไง’
‘ทำไมต้องเสียงดังด้วย’ อาทิตย์ทำเสียงเข้มใส่ เหมือนในหลายครั้งที่ดาวลืมตัว ตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นหรือเรื่องที่คุยจนทำเสียงดังเกินไป ‘เออ ใช่ จะเสียงดังไปทำไม ก็คนมันตื่นเต้น ทำไมจะเสียงดังไม่ได้’ดาวคิดในใจและละสายตาจากหน้าอาทิตย์ เพ่งมองไปยังบ้านนั้น แม้จะดูสวยงาม รายรอบด้วยสวนเขียวกว้างกว่าสวนหน้าบ้านหลังไหน แต่น่าสงสัยว่ายังคงเป็นที่พำนักได้จริงหรือไม่ เพราะสภาพภายนอกเก่าแก่เกินบรรยายเมื่อมองมุมสูงจากชั้นที่ยี่สิบเจ็ดจึงไม่แน่ใจว่าประตู หน้าต่าง บันได จะยังใช้งานได้ ดาวเอาปากไปใกล้หูอาทิตย์และตอบด้วยเสียงกระซิบ ‘ก็จริงนะเขาอาจไม่อยู่บ้านพักก็ได้’ แล้วพาตัวเองเข้าไปชิดกระจกตรงหน้า ปลายจมูกสัมผัสกับผิวเย็นเรียบใส ฝามือทั้งสองข้างทาบอยู่ที่ขอบโต๊ะด้านบน นิ้วสอดใส่ช่องว่างระหว่างด้านข้างโต๊ะกับผนังด้านใน ลำแขนเหยียดตรง ต้นขาทั้งคู่แนบกับด้านหน้าโต๊ะไว้ ลำตัวเอียงสี่สิบห้าองศากับพื้นและพยายามเพ่งมองหาคนรอบบ้านทูตแต่ก็ไม่เห็นมีผู้ใด
อาทิตย์ยืนตรงมุมฉากของโต๊ะด้านซ้ายเป็นดาว ด้านขวาเป็นภาพท้องทะเลกว้างไกลยามบ่ายบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดยี่สิบสี่นิ้ว สายตาเขาไล่สำรวจอาคารเบื้องล่าง ปากเล่าเรื่องราวของตึกและเส้นทางที่เขาเคยลัดเลาะเข้าไปตอนยังเยาว์วัย รายชื่อสถานที่สำคัญและบุคคลที่ประทับใจถูกใส่ข้อมูลให้ดาว ทั้งโบสถ์เซนต์คาเบรียล อาเขตที่อยู่ใกล้ วัดม่วงแค ร้านอาหารอินเดียที่ไปกินโรตีกัน รวมถึงไซท์งานก่อสร้างที่มีทาวเวอร์เครนตัวใหญ่ รถขุดดินตัดดินอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มีคนงานเริ่มทยอยเดินเข้าไปในไซท์
‘โบสถ์สวยมากเลยนะ ตัดกับตึกที่ล้อมมันเอาไว้ เราทำงานที่นี่กันมาตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่เคยพากันเดินไป’ ดาวพูดกับตัวเองมากกว่าชวนอาทิตย์ให้ไปเดินเล่นตามเส้นทางที่เหมือนใกล้แต่สำหรับเขามันไกล ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน
หลังอาทิตย์เล่าเรื่องราวของภาพเบื้องล่างจนสมใจ ดาวก็เลือกได้ว่าเธอชอบเรือนยอดของกลุ่มต้นไม้ใหญ่ซ่อนตัวแนบเนียนไปกับเหล่าตึกราง บ้านช่อง ถนน และเสาไฟ และเมื่อเพ่งให้ลึกลงไป ดาวเห็นเก้าอี้นั่งม้าหินสามตัววางเรียงกันบนเงาทึบใต้ร่มของกิ่งก้านและพุ่มใบไม้ แสงแดดเช้าทอดตัวนั่งบนเก้าอี้นั้นพอดี ดาวมองจากด้านบนนี้ยังรู้สึกอุ่นและนุ่มสบาย ความคิดบอกตรงนั้นอาจจะร้อนอบอ้าวก็ได้
ดาวไล่สายตาตามแต่ละเรือนยอด มีทั้งต้นไม้ใบเขียวเข้มขึ้นปกคลุมหนาแน่นจนดูเป็นสีเทาดำ ต้นไม้พุ่มกว้างกิ่งก้านแผ่ไพศาลออกไป มีต้นหนึ่งผลัดใบหมดแล้วเห็นกิ่งแขนงขนาดกลางจนเล็กแผ่กระจายจากลำต้นกลมใหญ่ บางต้นเป็นพุ่มแคบแต่มียอดสูงกว่าใคร ต้นข้างๆมีใบสีเขียวอ่อนดูบอบบางและเต้นรำได้เมื่อโดนลมพัดให้พริ้วไหว ดาวชอบต้นมีดอกเล็กสีส้มแดงขึ้นแต้มประปลายและสะดุดตาต้นมี ดอกสีเหลืองสดปกคลุมจนแทบไม่เห็นใบ ต้นไม้ที่ดาวรู้จักดีเป็นต้นมะพร้าว แต่ดาวก็ไม่แน่ใจมันอาจจะเป็นต้นปาล์มก็ได้
‘ฉันชอบตรงยอดไม้นั้นที่สุด’ ดาวพูดเบาๆละสายตาจากภาพเบื้องล่างหันหลังมาจะเรียกให้อาทิตย์เข้ามาดูใกล้ๆ แต่เขามายืนชิดติดด้านหลังดาวอย่างไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ขนที่แขนและหลังคอของดาวลุกชันและดาวกลั้นหายใจ เมื่ออาทิตย์โน้มหน้าเข้ามาใกล้ มือหนึ่งสัมผัสข้อศอกดาว อีกมือทาบที่กลางหลัง โอบทั้งร่างของดาวไว้ ไม่มีคำพูดใด ริมฝีปากอาทิตย์ก็วางบนริมฝีปากเธอแล้ว ดาวหลับตารับรสชาติอุ่นของพระอาทิตย์ยามเช้า ภาพพุ่มไม้น้อยใหญ่สีเขียวแซมส้มเหลืองถูกแทนที่ด้วยกลุ่มก้อนเมฆนุ่มสีขาวลอยกระจัดกระจายบนพื้นสีฟ้าอ่อนสดใส ลิ้นของอาทิตย์ที่กำลังวิ่งเล่นในปากทำเอาขาและเข่าของดาวอ่อนแรงแทบยืนไม่ไหว พระอาทิตย์แผดเผาดวงดาวจนลุกเป็นไฟ อาทิตย์พยุงร่างดาวไว้พร้อมปัดกองหนังสือบนโต๊ะให้พ้นทาง วางเธอให้นั่งบนโต๊ะ ดาวสูดหายใจเข้า ยกมือข้างหนึ่งวางบนไหล่เขา อีกข้างสัมผัสท้ายทอยและดึงให้เขาแนบชิดเข้ามาใกล้ ลิ้นทั้งสองยังคงขยับเวียนวนไม่ยอมหยุดจนจะละลายหลอมรวมกัน ไม่มีลมใดใต้ร่องจมูกของดาว หากแต่เพียงซอกเล็กๆระหว่างริมฝีปากเท่านั้นที่เป็นพื้นที่ให้ควันสีขาวถ่ายเทได้ ดาวรู้สึกแน่นในอกแล้วรู้ตัวว่ากำลังกลั้นหายใจ จมูกจึงเริ่มสูดลมเข้าแผ่วเบา ลมที่เป่าออกมาสัมผัสผิวหน้าเขาอย่างไม่ตั้งใจ เหมือนลมพัดถ่านแดงให้ยิ่งกระพือ ลิ้นที่เคยเรียบเย็นดั่งน้ำแข็งไสตอนนี้เหมือนน้ำมันเล่นกับไฟ ลุกโชน เผาไหม้ ล่วงล้ำ เหมือนลาวาบนลิ้นไหลลงสู่ขั้วหัวใจ ‘อาทิตย์พอแล้ว พอ’ เสียงซึ่งดังก้องในหัวกลับกลั่นออกมาได้แค่ ‘พอ’ เสียงกระซิบจากซอกปาก เสียงดาวถูกดูดให้เงียบไป ดาวขยับถอยหลัง มือที่เคยวางบนบ่าลดลงมายันพื้นโต๊ะข้างตะโพกซ้าย มืออีกข้างทาบอกอาทิตย์ไว้
อาทิตย์โน้มทั้งตัวเข้าใส่ร่างของดาว ดาวอยากให้รอบตัวเป็นคืนเดือนมืด ท้องฟ้าสีดำสนิทตัดกับเมฆสีม่วงส้มเป็นเส้นบางและยาวเป็นสาย ท้องฟ้ายามค่ำคืนของหน้าร้อน มีดาวเหนือเพียงดวงเดียวเท่านั้นที่ยังคงส่องแสงรำไร ‘ไม่ใช่ตอนนี้ อาทิตย์ นี่จะเจ็ดโมงแล้ว อาจมีใครกำลังกดปุ่มออกจากลิฟท์ อาจมีใครกำลังใส่รหัสเปิดประตูเข้าสู่สำนักงาน อาจมีใครกำลังเดินเลี้ยวผ่านห้องถ่ายเอกสาร และอาจมีใครกำลังจะเห็นเราจูบกันอยู่ก็ได้’ ดาวคิดอย่างรวดเร็วในหัว
‘พอ พอก่อน’ ดาวพูดเสียงดังลั่นในใจ
‘พอ’ เพียงเสียงเล็กๆที่เล็ดลอดออกมาจากไรฟัน ส่วนลิ้นยังปั่นป่วนลื่นไหล ดาวขยับตัวให้ตั้งตรง เท้าทั้งสองข้างลงมายืนบนพื้นห้อง ฝามือและนิ้วทั้งสิบวางบนอกอาทิตย์ ในใจอยากผลักกล้ามแน่นๆนั้นออกไปให้ไกล ให้อาทิตย์กระเด็นไปนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ด้านหลัง แต่ดาวหยุดมือเมื่อสัมผัสจังหวะการเต้นของหัวใจ มันบ้าคลั่งไม่แพ้ลิ้นของเขา
อาทิตย์สูดหายใจลึกเหมือนคนที่พึ่งทะลึ่งขึ้นมาจากน้ำหลังลงว่ายมาเป็นระยะทางไกล ลิ้นหยุดทำงานชั่วขณะ ดาวจึงถอนริมฝีปากให้หลุดออกจากการถูกควบคุมได้ มือทั้งสองข้างผลักตัวอาทิตย์ออกไป แม้จะไม่ได้ห่างจนมีระยะที่ปลอดภัยแต่ก็ถือว่าไม่ได้ใกล้ ดาวเคลื่อนตัวเลี่ยงอาทิตย์อย่างว่องไว พยายามไม่ให้ร่างกายสัมผัสส่วนไหนของตัวเขา แล้วมายืนตั้งหลักอยู่ด้านหลังเก้าอี้รับแขก อาทิตย์มอง เอื้อมมือจะจับแขนดาว แต่รั้งไว้ไม่ได้
ตอนนี้มีเพียงเก้าอี้ที่ช่วยกำบังร่างกาย กับรอยยิ้มที่ดาวมอบให้ อาทิตย์ยิ้มตอบกลับมา ไม่ต้องมีคำพูดใด สำหรับเช้านี้ พอแล้ว ภาพหลังหน้าต่างกระจกใส่ที่เคยไร้แสงอาทิตย์ เมื่อตอนที่ดาวเริ่มมองหาอาคารสถานทูตฝรั่งเศส ตอนนี้มีแสงสีส้มอำไพส่องใส่จนแสบตา รอยจูบที่รู้สึกแสนเนิ่นนาน เวลาแท้จริงเพียงเสี้ยวอึดใจ กลิ่นตัวของอาทิตย์ยังติดปลายจมูกดาว รสชาติละมุนของแสงพระอาทิตย์ยังอุ่นอยู่บนลิ้นในทุกย่างก้าวที่เธอเดินออกจากห้องนั้นไป
ดาวกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเอง รู้ตัวว่าแก้มยังแดงก่ำโดยไม่ต้องสงสัย ยกมือที่เย็นเฉียบประคบหน้าที่ร้อนผ่าว หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ ในท้องเหมือนกลืนเครื่องซักผ้าเข้าไป ดาวสูดลมเข้าลึกที่สุดและผ่อนออกเบาๆ ทำแบบนี้อีกสองสามครั้ง รู้สึกถึงฝาเท้าที่สัมผัสพื้นกระเบื้อง ก้มหน้ามองกระดาษว่างเปล่าที่เปิดค้างอยู่ กับลิสส์รายการที่จะต้องทำสองสามอย่างบนโพสอิสที่ปะไว้ หลับตาและท่องในใจ ‘ทำงาน ทำงาน ทำงาน’ หูกลับได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย ดาวลืมตา เงยหน้าที่มีรอยยิ้มบางๆ สายตายังจ้องหน้ากระดาษ ยิ้มสำหรับอาทิตย์ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ยิ้มที่เขาเรียกว่าโปรยสเน่ห์ ‘ไอ้บ้า มาเดินผ่านข้างๆตัวทำไม วันนี้อยู่ให้ไกลๆกันเลย’ ดาวพูดในใจ

จอยถอนหายใจ นึกถึงที่พี่โจ้พูด‘ก็จอยนะชอบเป้ ก็เอาเรื่องมาเขียนให้จบ เขียนให้แล้วใจ’ จอยรู้สึกโล่งอก สูดลมเข้าออกเบาและยาว เห็นภาพดาวและอาทิตย์ยืนสบตาและยิ้มให้กัน หลังเผลอจูบไปอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าจอยเคยคิดจะให้ดาวผลักอาทิตย์ออกไปให้ไกลและแสร้งทำเสียงดังใส่ มอบคำพูดให้เขาเสียใจ แล้วให้ดาวร้องไห้
จอยเปิดหน้าว่างถัดไปวาดภาพต้นไม้พุ่มหนาที่ใบถูกลมพัดให้พริ้วไหว หลับตานึกถึงเสียงของเป้ ‘มันดีมาก’ ตามด้วยเสียงสูดลมหายใจเข้าลึกๆและปล่อยออกมาอย่างผ่อนคลาย จอยจรดปลายปากกาลงบนหน้ากระดาษว่างแผ่นใหม่