เป็นปีที่แปลกกว่าทุกปี เมษายนปีนี้มีฝนเกือบทุกวัน เช้าตรู่เริ่มด้วยละอองหมาดชื้นของหยาดฝนเมื่อคืน แสงแดดฤดูร้อนแผดเผาผืนดินจนแห้งผาก พอพ้นเที่ยงกลุ่มเมฆก็ก่อตัวหนักทึบ ก่อนที่บ่ายนั้นสายฝนจะซัดสาดไม่ลืมหูลืมตา
“ตกแล้วหล่าวว ฝนหาดใหญ่เห้ออออ ตกเอาพรื่อออออ” ป้าเอียด ยืนเท้าสะเอวเงยหน้าท้าทายฟ้าฝนตะโกนเสียงดัง “คนเขาอิขายของ ไม่พักได้ขาย ชาดเห้ออออ กูท้อ” ปากโวยวายไป มือก็ดึงพลาสติกผืนใหญ่คลุมแผงผลไม้ไปพอให้พ้นจากความเปียก
“เป็นไงบ้างล่ะหนู ขายมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว ฝนตกทุกวันเลย” ป้าเอียด เปลี่ยนโหมดมาพูดภาษากลางกับฉัน ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรเช่นเคย
“ได้เรื่อยๆ จ๊ะป้า พอมีออเดอร์จัดเบรกไปส่งช่วงเช้ามาบ้างจ๊ะ” ฉันตอบป้าเอียดราวกำลังปลอบใจตัวเอง ด้วยทั้งใส้ขนมทั้งแป้งยังเหลือมากกว่าครึ่ง
ร้านขนมโตเกียวที่ฉันตั้งใจจะเปิดขายเป็นอาชีพหลักแทนงานประจำที่เพิ่งลาออกมาอย่างกระทันหัน แค่สัปดาห์แรกก็เจอพายุฤดูร้อนฝนกระหน่ำทุกวัน เงินลงทุนที่เจียดมาจากเงินเดือนก้อนสุดท้ายก็หมดไปกับค่าเช่า เตา แก๊ส อุปกรณ์จิปาถะ ขนาดประหยัดมากแล้วเงินสดก็แทบไม่เหลือ อย่าถามหาเงินออมเงินสำรองฉุกเฉิน 6-12 เดือนอะไรนั่นเลย ไว้ให้พวกกูรูทางการเงินมันสอนเราปาวๆ ไปเถอะ ชีวิตเดือนชนเดือนจะเหลือเงินที่ไหนมาเก็บ
ย้อนคิดกลับไปถ้าไม่ยื่นใบลาออก ชีวิตฉันคงไปจบในตะรางไม่ก็โรงพยาบาลบ้า ฝืนทนทำงานกับพวกท็อกซิกนั่นมา 7 ปีก็แทบกระอักเลือด ซ้ำซากจำเจหมดไฟไร้แพชชั่นมายาวนาน “ฉันขอลาออก เพื่อไปใช้ชีวิตอิสระ ที่ฉันเลือกเอง” เสียงประกาศกร้าวในวันนั้น ช่างผิดกับเสียงอ่อยๆ ของตัวเองในวันนี้เสียเหลือเกิน
ป้าเอียดได้แต่ยิ้มปลอบใจ ก่อนหลบหายเข้าไปหลังร้าน ปล่อยฉันมองสายฝนที่ไม่อ่อนกำลังลงเลย ท้องถนนระบายน้ำไม่ทัน เริ่มเจิ่งนอง พาเศษหญ้าเศษขยะลอยไปเป็นสาย รถราบางตา มีแค่มอเตอร์ไซค์ขนส่งหลายคันที่ยังฝืนฝ่าฝนไปส่งออเดอร์ให้ลูกค้า
ชีวิตคนเราเกิดมาเพื่อใช้แรงงานทั้งกายทั้งใจไล่ล่าแลกเศษเงินเพื่อต่อลมหายใจแล้วเฝ้ารอวันตายแค่นั้นหรือ ฉันเองที่ฝืนทำงานประจำไป ทั้งๆ ที่ใจอยากลาออกมาตั้งนาน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมความพร้อม เมื่อความอดทนมันขาดผึง บทจะลาออกก็ออกมาเสียดื้อๆ มาเป็นแม่ค้าขนมโตเกียวอยู่นี่ไงล่ะ