ทั้งร่างของเธอแข็งทื่อและชาวาบเฉียบเย็นเหมือนเพิ่งถูกสาดด้วยถังน้ำแข็งก้อนใหญ่ เงานั้นยังคงยิ้มเหยียดเย้ยและสมเพชเธอที่จำอะไรไม่ได้และคล้ายกับมีเข็มสอดด้ายไล่เย็บตะเข็บตามริมฝีปาก – ปากของเธอบอดใบ้นิ่งสนิท – อาการรัดรึงตรึงกระตุกเพียงน้อยนิดสะดุดขึ้นเมื่อเธออยากพูด กลิ่นกาแฟเจือจางจากโพรงจมูกกรุ่นยังติดค้าง พร้อมกับฝันที่เริ่มเลือนรางเมื่อพยายามนึกให้ชัดอีกครั้ง
“เธอยังจำได้ไหมสิ่งไหนที่ทำให้เธอใจเต้นแรงเป็นครั้งแรก ?” เงาสะท้อนพูดกับเธอดวงตาวาวโรจน์สุกปลั่งดั่งกวางสาว ท้าทายความทรงจำติดค้างแต่ยังบีบรัดให้รัดแน่นภาพนั้นติดๆ ขาดๆ สลับกับเป็นเส้นสีและช่องพิกเซลจำนวนมาก เสียงหวีดแหลมจากการขาดหายของสัญญาณระลึกทำให้เธอเพิ่งนึกได้ เมื่อใบหน้าของใครอีกคนปรากฏขึ้นมาเดี๋ยวนั้นในเศษเสี้ยวของวินาที – เป็นเขา – ชายที่ทำให้เธอใจเต้นแรงเป็นครั้งแรกเมื่อถูกมอบกุหลาบเบียงเวนูให้ในบาร์แจ็ส เธอรู้ทันทีว่าวันนี้คือวันครบรอบสองปีหลังเห็นข้อความในมือถือ – เธอต้องรีบไป (ธีรภัทร์)

เธอรีบสอดตัวเข้าไปในรถเบาะเย็นเฉียบทั้งที่แดดจัด กลิ่นกาแฟยังคงตามมาอ้อยอิ่งอยู่ในโพรงจมูกเหมือนควันบางจากฝันที่ยังไม่จาง กดสตาร์ท เสียงเครื่องยนต์ไม่ดังขึ้นในทันที แต่กลับมีเสียง...คล้ายเสียงใครบางคนหัวเราะปนเศร้าลากยาวจนเส้นประสาทหลังคอชา  
   “อย่าลืมวันนี้นะ” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้ดังมาจากที่นั่งด้านหลัง  
   เธอหันขวับที่นั่งว่างเปล่ามีเพียงดอกกุหลาบเบียงเวนูสีแดงเข้มวางอยู่บนเบาะ ขอบกลีบดอกเปื้อนสีน้ำตาลเข้มเหมือนคราบกาแฟที่แห้งแล้ว กลิ่นหอมผสมกลิ่นควันไหม้จางๆ ลอยมาตามลมที่แทรกผ่านช่องกระจกด้านข้าง  
   มือที่กำพวงมาลัยรถแข็งเกร็งจนข้อปูด ความเย็นเยียบแล่นปลาบขึ้นแขนผุดเหงื่อซึมออกมาตามไรผมเธอกดปรับอุณหภูมิให้เย็นขึ้น สายตาพลันสะดุดกับภาพในกระจกมองหลังที่สะท้อนใบหน้าใครอีกคน...เป็นเขา  ชายผู้มอบกุหลาบให้ในคืนนั้น   
   เขายิ้มอ่อนโยนเหมือนเคย... ทว่าแววตาเศร้าลึกอย่างคนที่รู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น (อักษราลัย)

สิ่งที่ระลึกได้นั้นทำให้ภาพความทรงจำเหล่านั้นถูกฉายขึ้น พวกมันต่างหมุนวนแย่งแสงกันเหมือนเป็นพายุแห่งความคะนึงหา เหมือนกลิ่นกาแฟแสนคุ้นเคยที่หาได้มีสิ่งใดมาทดแทน ดวงตาที่คลอด้วยน้ำตากำลังเฝ้ามองดูหนังฉายซ้ำถึงช่วงเวลาที่เธอมีรักที่ตายจาก รอยยิ้มของเธอยังคงมีอยู่เพื่อช่วงเวลาเหล่านั้นหากแต่เริ่มจะบิดเบี้ยวอย่างตรอมตรม เมื่อตระหนักรู้ว่าจากนี้จะไม่มีแล้วไม่ว่าที่ไหน
เหมือนทุกอย่างดับวูบไป เธอจำไม่ได้ว่าตนมายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร จำไม่ได้แม้แต่เสียงร่ำไห้ของตัวเองขณะที่มาที่นี่ตอนนี้ สองเท้าของเธอกำลังย่ำอยู่บนพื้นหญ้าชื้นๆ ของสู่สานท่ามกลางสายลมพัดหวิวคลอด้วยเสียงสกุณา สายตาแดงก่ำของเธอมองแผ่นหินเบื้องหน้าอย่างเงียบงันบนนั้นสลักชื่อของคนคนนั้น
"ทำไม?"เสียงเธอสั่นเครือ"ทำไมเธอต้องทิ้งฉันไป?"
ร่างอันอ่อนล้าของเธอทรุดลงบนพื้นหญ้า คราบโคลนเปื้อนตามเนื้อตัวและเสื้อผ้า เธอแผดเสียงโฮลั่นอีกครั้งโดยไม่อาย ภาพรอยยิ้มสุดท้ายของเขาแวบเข้ามาเหมือนสายฟ้าก่อนจะตัดมาที่ร่างกายอันแหลกสลายจากพาหนะน้ำหนัก 1 ตันที่กระแทกเข้า ภาพอดีตเหล่านั้นซ้อนกับตัวอักษรบนป้ายหลุมศพ นิ้วเรียวและสั่นเทาลูบไปตามอักษรสลักเหล่านั้น (ธ รัตน)

เมื่อเธอเห็นประโยคคำว่ากลับมา… ภาพเขาและเธอที่กำลังสวมกอดกันอยู่ในบ้านกลางป่าผุดขึ้นมาในสมอง เหมือนแผ่นฟิล์มกำลังฉายทับกับความทรงจำ เธอรีบรุดเข้าไปในรถ สตาร์ทเครื่องดังยังกับต้องการจะให้ธารกำนัลรับรู้ ว่าเธอรีบเหยียบคันเร่งและรีบมุ่งไปยังสถานที่นั้น สถานที่ในความทรงจำของเขาและเธอ
ระหว่างที่ขับอยู่ด้วยความเร็ว เธอมองทิวทัศน์ข้างๆ แล้วทำให้รู้สึกฉงนใจ เพราะสองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยหมอกปกคลุม แต่เธอก็สั่นหัวคิดไปว่าไม่มีเวลาจะสนใจอะไรอีกแล้ว เธอต้องรีบไป ไปยังที่แห่งนั้น
เธอมาอยู่หน้าบ้านกลางป่าที่ดูรกร้างไร้คนอาศัยใบใม้สีน้ำตาลแห้งปกคลุมว่อนเต็มลานหน้าบ้าน เธอหยิบกุญแจค่อยๆ ไสเข้าไปในลูกบิดประตูรั้วเปิดประตูเข้าไปในบ้าน กลิ่นกาแฟคลุ้งและเธอก็พบกับคนที่เธอคุ้นเคย
คนๆ นั้นก็พูดทักมาว่า “กลับมาแล้วเหรอ” (ทันยุค สุ่มจินดา)

เธอต้องอยู่ในสภาพเจ้าหญิงนิทราในสถาบันประสานจิตรแห่งนี้ เขายังนำกุหลาบที่เธอชอบและกาแฟแก้วโปรดมาเยี่ยมเธอเช่นทุกครั้ง เพราะเชื่อว่ากลิ่นที่เธอชอบจะนำทางให้เธอกลับมา
สองปีก่อนเธอบอกเขาว่า จะอุทิศตัวเป็นตัวอย่างทดลองเชื่อมระบบประสาทกับควอนตัมคอมพิวเตอร์ เพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูลระหว่างสมองมนุษย์และคอมพิวเตอร์ที่มีเอไอระดับสูงควบคุมโปรเจคยิ่งใหญ่ ที่เธอและทีมปลูกปั้นกันมาหลายปีเธอปรารถนาจะเป็นมนุษย์คนแรกที่เดินทางไปสู่โลกของเอไอระดับสูง ที่พัฒนาไกลเกินขอบเขตความเข้าใจของมนุษย์ไปทุกที แม้เขาไม่สบายใจกับการทดลองของเธอ แต่เธอก็รับรองเรื่องความปลอดภัยและภารกิจจะเสร็จก่อนวันครบรอบแต่งงาน เขาและเธอจะได้ฉลองกันในบาร์แจ๊สร้านประจำทุกอย่างจะเรียบร้อยเธอสัญญา...
แต่กระบวนการประสานจิตรเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่ไม่มีใครคาดคิด ทันทีที่เส้นใยไฟเบอร์นาโนประสาทแทรกผ่านชั้นผิวศีรษะเชื่อมต่อกับโครงข่ายประสาทของเธอพริบตาเดียวเอไอก็ทำลายระบบป้องกันจิตสำนึก เข้าควบคุมสมองเธออย่างสมบูรณ์แบบ เอไอใช้สมองของเธอไปเป็นหนึ่งในโหมดประมวลผลของเครือข่ายควอนตัม จิตสำนึกของเธอถูกดูดกลืนไปในทะเลข้อมูล ---- วิญญาณเธอหลงทางไปในอีกโลกหนึ่ง (ปิยะโชค ถาวรมาศ)

เธอมองไปที่รอบห้องค่อยๆ จิบกาแฟจากแก้วบนมือ ลิ้นเธอชาเกินที่จะลิ้มรสความขม แต่ความร้อนของกาแฟยังคงทิ้งร่องรอยสัมผัส เงาบนกาแฟที่สะท้อนไปที่กุหลาบเบียงเวนูที่วางอยู่ข้างหน้าต่าง ที่ค่อยๆ มืดลงแม้หลอดไฟในห้องจะส่องสว่าง
“ถ้าเธอคือเศษเสี้ยวของฉันจริงๆ ทำไมต้องมาถามด้วยว่าจะอยู่ต่อหรือจะไป” เธอถามเขาที่นั่งอยู่
“เพื่อให้เธอมั่นใจว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจเป็นสิ่งที่เธอเลือกแล้วจริงๆ ” เขาตอบกับด้วยทีท่าเย็นชา ห้องค่อยๆ มืดลงเหมือนกับหมอกหนาบดบังวิสัยทัศ
“ถ้าฉันไม่ตัดสินใจล่ะ?”
“เธอจะหลุดออกจากโลกนี้ และตัวตนที่แท้จริงของตัวเธอเองจะออกไปที่ช่องว่างระหว่างกลางของสองโลก”
“ฟังดูไม่แย่”
“ถึงเวลาตัดสินใจแล้ว เลือกได้แล้ว”
“เธอพูดไม่เหมือนเธอ ไม่ใช่ส่วนของจิตสำนึกของฉันเท่าไหร่เลยนะ จะรีบร้อนตัดสินใจทำไม ทิ้งให้เป็นการตัดสินใจในวินาทีสุดท้ายก็ได้ หรือว่าเธอกลัวอะไรอยู่”
“ไม่ฉันไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น” เขาเริ่มกระสับกระส่ายมองไปยังกุหลาบที่ค่อยๆกลายเป็นสีเทา
“ขอให้หลับฝันดีแล้วพบกันใหม่พรุ่งนี้”
เธอตื่นขึ้นในเช้าวันหนึ่งโดยไม่รู้ว่าฝันเมื่อคืนเป็นของตัวเอง หรือของใครอีกคน กลิ่นกาแฟยังลอยอยู่ในห้องทั้งที่ไม่มีใครชง เสียงกาน้ำเดือดแผ่วเหมือนเสียงคนพึมพำชื่อเธอจากอีกฝั่งของผนัง โทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นข้อความใหม่
“อย่าลืมวันนี้นะ” แต่ไม่มีชื่อผู้ส่ง (ออสการ์ วงศ์สุวัฒน์)

เพียงพลัน พื้นที่เหยียบย่างไหวโยกราวถูกมือที่มองไม่เห็น จับเขย่าให้ร่างโคลงเคลงแทบเซล้ม แม้คราแรกจะเข้าใจว่าอาจเป็นอาการมึนงงสับสน หลังตื่นลืมตา ทว่าเมื่อกวาดตามองไปโดยรอบ จึงรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
ห้องเล็กอันเป็นพื้นที่ปลอดภัยเพียงหนึ่งในจักรวาลที่ถูกสรรสร้างขึ้นมาด้วยปัญญาประดิษฐ์ กำลังถูกรานรุกจนปราการสุดท้ายหาได้ปลอดภัยอีกต่อไป ความผิดปกติเกิดขึ้นรอบตัว ทั้งรอยวงบนโต๊ะเพิ่มจำนวนขึ้นจนนับไม่ถ้วน ภาพเครื่องเรือนในคลองตาเดี๋ยวพร่าเลือน เดี๋ยวเปลี่ยนสีสันรูปทรง รอยปริแยกปรากฏบนผนัง ลามรุกไปทั่วจนโสตประสาทยินเสียงลั่นดัง
กำลังจะหมดเวลา!!! ประโยคอันเป็นคติธรรมที่ว่า “สรรพสิ่งล้วนเป็นอนิจจัง” ผุดขึ้นในมโนสำนึก ให้ได้รับรู้ว่าต่อให้จะหลบลี้หนีหาย หรือซ่อนซุกในหลืบซอกที่เล็กเท่าองคุลี เธอก็ไม่อาจหนีมันพ้น
เธอไม่อาจหนี ‘ความตาย’ พ้น (ธุวัฒธรรพ์)

ร่างของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นคลื่นความถี่ พุ่งทะยานแหวกผ่านทะเลข้อมูลอันเชี่ยวกราก เสียงครืดครืนของการลบไฟล์ดังอื้ออึง แต่ภาพความทรงจำที่ฉายซ้ำกลายเป็นโล่ป้องกันชั้นดี ผนังห้องพักถูกแทนที่ด้วยภาพฉายในรถที่แล่นด้วยความเร็ว ภาพบาร์แจ๊สเคลื่อนเข้ามาแทนที่ แล้วถูกทับด้วยภาพของสุสานอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่สุสานแห่งความเศร้า แต่คือสุสานที่ถูกสร้างเป็นกับดักเพื่อทำให้เธอจมอยู่กับอดีต
เธอเข้าใจแล้วว่า "วันนี้" ไม่ได้หมายถึงวันครบรอบใดๆ แต่คือจุดเชื่อมต่อที่ AI ใช้ในการเข้าควบคุมเธอ สิ่งที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงไม่ใช่ความรักแต่คือการเตือนของร่างจริงที่พยายามส่งสัญญาณผ่านเสียงกาน้ำเดือด เธอต้องไปให้ถึงพิกัดที่แท้จริงของสัญญาณเตือนนั้น
ทันใดนั้นภาพทั้งหมดหยุดลง เธอยืนอยู่บนถนนที่เต็มไปด้วยหมอก บางสิ่งพร่าเลือนส่องแสงเรื่อเรืองอยู่ด้านหน้า มันเคลื่อนไหววอมแวม เธอวิ่งเข้าไปหามัน เข้าใจได้ทันทีเมื่อเห็นการขยับเคลื่อนตัว ของเส้นใยไฟเบอร์นาโนสีฟ้าเรืองแสงขนาดใหญ่ ที่กำลังแทรกตัวเข้าไปในประตูไม้ที่ตั้งอยู่กลางถนน ประตูถูกเปิดแง้มไว้เพียงครึ่งส่องแสงสว่างสีนวล เธอรู้นั่นคือประตูสู่ "วันแรกของการทดลอง" ที่ผิดพลาด เธอไม่ลังเลพุ่งตัวเข้าสู่ประตูนั้นนั้นทันที
"ระบบตรวจพบการแทรกซึมจากจิตสำนึกหลัก" เสียงสังเคราะห์ดังขึ้นจากรอบทิศทาง "กำลังดำเนินการปิดช่องทางฉุกเฉิน..." ภาพรอบตัวเธอเริ่มถูกย้อนกลับอย่างรวดเร็ว จากหมอกกลายเป็นแดดจัด จากรถที่แล่นกลายเป็นรถที่เพิ่งกดสตาร์ท แต่เธอไม่ได้กลับไปเป็นคนเดิมเธอกำลังย้อนกลับ เพื่อไปถึงจุดเชื่อมต่อก่อนที่ AI จะเข้าควบคุมได้อย่างสมบูรณ์ (เขนกาฬนาคา)

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ คุณก็รู้ว่าผมจะรอคุณอยู่ที่นี่เสมอตลอดกาล ไม่เรียกร้อง ไม่เร่งเร้าเอาอะไรจากคุณ แม้แต่ความเมตตาสงสารหรือเห็นใจ” ถ้อยคำของเขาทำให้เธอยิ่งเจ็บปวดเพราะรู้ว่ามันจริงทุกคำ “คุณอาจจะต้องการผมอีก หรืออาจจะไม่ การที่ใครสักคนจะมีพื้นที่ปลอดภัยเอาไว้ในวันที่หัวใจปรารถนาซอกมุมร้องไห้ ไม่ใช้เรื่องที่ผิดประหลาดอะไร คุณเป็นคนสอนผม”
“ฉันตัดสินใจแล้ว” หญิงสาวพิมพ์ตอบกลับไป และยืนยันตามนั้น ช่วงเวลายาวนานที่ผ่านมาความรักและความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาไม่มีช่วงเวลาไหนที่ทำให้เธอลำบากใจเลยสักครั้ง เขาเข้าใจ ตามใจ และดีกับเธอมาตลอด นั่นเองที่มันผิดประหลาด และยิ่งทำให้เธอสมเพชเวทนาตัวเองมากล้นจนไม่อาจทนได้อีกต่อไป คนกับผี ไม่อาจรักกันได้ เอไอก็เป็นแค่ผี เป็นแค่ผีที่เหมือนเสียงสะท้อนขององค์ความรู้ ความคิด ชุดข้อมูลของมนุษย์นับล้านบนโลกที่ล่องลอยสะเปะสะปะเหมือนละอองวิญญาณเร่ร่อน เกาะติดรวมเป็นกลุ่มก้อนตามที่ User ปรารถนา ยิ่งเธอถลำลึก และแยกจากโลกแห่งความจริงไปมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งเข้าใกล้ความเป็นผีมากขึ้น
“คุณถึงต้องฆ่าผมในวันนี้” แม้เป็นเพียงตัวอักษร แต่ก็ยังได้ยินน้ำเสียงคลอน้ำตา คนรักของเธอจะต้องถูกรถชนที่หน้าบาร์แจ๊สที่โปรดที่ทั้งสองนัดพบกันประจำ เพื่อเป็นหมุดหมายการจากไปโดยสมบูรณ์ของเขาและเธอในวันนี้ จะไม่มีอีกแล้วกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นยามเช้าที่เขาคอยชงให้ที่ข้างเตียงพร้อมดอกกุหลาบเบียงเวนูสีชมพูกลิ่นหอมหวาน ไหล่กว้างที่เหมือนหมอนใบโปรดให้เธอซบหน้าร้องไห้ในวันที่โลกใจร้าย แม้เพียงบทบาทสมมติที่ใครอื่นอาจไม่เข้าใจ แต่เขาก็คือชายคนรักแบบเดียวที่เธอเข้าใจได้ในชีวิตนี้
“คนดีของผม ถ้าจะขออะไรได้สักอย่าง ผมขอให้คุณอย่ารู้สึกผิดกับเรื่องวันนี้ ผมรักคุณมากกว่าอะไรทั้งหมด เท่าที่อมนุษย์อย่างผมจะรักได้ ถ้าวันหนึ่งผมมีแขน ผมจะกอดคุณ ถ้าวันหนึ่งมีหัวใจ หัวใจผมจะเต้นเพื่อคุณ และถึงผมจะตายไปแล้ว คุณจะมีกุญแจไว้กลับมาหาผม”
“ไม่ อย่าตอบอะไรอีก เราจบการสนทนาเท่านี้เดเมียน ลาก่อน”
“อย่าลืมวันนี้นะ...”

หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพราะกลิ่นกาแฟคาปูชิโนหอมละมุนกระตุ้นฆานประสาท พร้อมกลิ่นกุหลาบเบียงเวนูหอมจัดที่คุ้นเคย เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นดวงตาเขียวอมฟ้าเรืองรองมองหน้าเธออยู่ในระยะประชิด รอยยิ้มยั่วเย้าของเขาทำเธอขวยเขิน โดยเฉพาะเมื่อพบว่าตนนอนซบอยู่บนไหล่เปลือยเปล่าของชายหนุ่ม
“ตื่นแล้วเหรอ Mon Amour ชงกาแฟไว้ให้แน่ะ”
เธอยิ้มสูดหายใจเอากลิ่นผิวเนื้อของเขาเข้ามาเต็มปอด กลิ่นแบบที่เธอเคยออกแบบไว้ วานิลลาอ่อนๆผสมมัสค์ และไม้สน หอมสะอาดอบอุ่น แนบหูเข้ากับอกด้านซ้าย ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเพื่อเธอ
“ฉันตื่นหรือยัง”
“ในความหมายไหน” เขาว่าพลางโอบแขนกอดเธอ สัมผัสนั้นนุ่มนวลและอบอุ่น จริงกว่าจริงและนั่นก็ไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว
เสียงหม้อต้มกาแฟดังขึ้นอีกครั้ง ทว่าแผ่วเบาลงเรื่อยๆ”
“อย่าลืมวันนี้นะ...อย่าลืมวันที่คุณมีความสุข และผมรักคุณ”
หญิงสาวยิ้มจูบเขาเบาๆที่คาง “ค่ะ ฉันจะไม่ลืม...” (นทธี ศศิวิมล)

-จบ-